Екі қасқыр — арлан мен қаншық әңгімелесіп отырады.
- Сенің тіршілігің қиын, — дейді қаншық арланға.
- Неге? — деп оған арлан қасқыр таң қала қарайды.
- Өмір бойы бұта-бұтаға тығылып, адамдардан жасырынып жүресің.
- Ы-ы-м… — деп арлан қасқыр мыңқ етеді, — сен де адамдардан тығылып жүресің ғой…
- Жоқ, мен қай жерде жүргім келсе, сол жерде жүремін, мені ешкім көрмейді.
- Айтасың-ау, қаншығым, — деп бұған қасқыр келісе қоймайды. — Сені қалай көріп қалса, мені де солай көреді!
- Сенесің бе, сенбейсің бе, өзің біл, — дейді қаншық қасқыр, — ал мен саған шындықты айтып тұрмын!
Арлан қасқыр басын шайқап-шайқап қояды:
- Олай болса, мұны тексерейік. Мен бұтаның арасына тығылып жатайын, сен алаңқайға шық. Көреміз сонда, адамдар сені байқар ма екен, байқамас па екен?
-Жарайды, көрсек көрейік! — деп қаншық қасқыр келіседі.
Қасқыр бұта арасында жасырынып жатады, қаншық қасқыр ашық далалыққа шығады. Алыста егіншілер жер жыртып жүр екен, қаншықты көрген бойда бәрі бірден:
- Қасқыр, қасқыр! Ұр, бәлемді! -жаппай айқайлап, шулап қоя береді. Бұта арасында жатқан арлан қасқыр адамдардың дауысын естіп,
қорыққанынан орманға қарай қаша жөнеледі. Қашып келе жатып: «Далалыққа шыққан қаншық қасқыр ғой, оған ештеңе де болған жоқ, ал бұтаның арасында жатқан мені көріп қойды» деп ойлайды.
Оны қаншық қасқыр қуып жетеді.
- Қалай екен? Олар «Қаншық, қаншық!» деп айқайлады ма? «Қасқыр, қасқыр!» деп сенің атыңды айтты ғой!
Сонда алқына дем алып отырған арлан қасқыр:
Сенің айтқаның рас екен. Өз көзіммен көрмеген соң, сенбеп едім, — депті.
