Менің мамандығым-тәрбиеші

Тәрбиеші болудың жауапкершілігі жоғары екенін жан-жүрегімен сезіне алған адам ғана осы мамандықты батылы жетіп таңдай алады деп ойлаймын. Себебі тәрбие беру түсіне білген адамға білім үйретуден де қиындау, салмақтылау мамандық.

Осыдан екі жыл бұрынғы бір оқиға еш есімнен кетпейді. Мамыра айының соңғы жағы болатын. Барлық мектептерде бітіруші түлектер жайлы әңгіме болып жатты. Жоғары оқу орнына түсу үшін мамандық таңдау жайлы қоғамда да, желіде де,бітіруші түлегі бар отбасыларда да «қандай мамандық таңдау керек?» деген сұрақ қызу талқыға түсіп жатты. Ағылшын тілінен аудармашы мамандығын таңдайтын болып соған дайындалып жүрген туысқан сіңлімді елімізге белгілі оқу орнына дайындыққа апарып жүрдім.

Сонда сөйлесіп отырғанда бітіруші түлек екенін айтқан бір қыздың:

— ой, тәрбиеші бола саламын бала бақшаға. Мен секілді білімі төмендерге сол болады,*- деді.

Менің сүйіп таңдаған мамандығым тәрбиеші болғандықтан, әлгі бітіруші түлек болған қыздың сөзі жүрегімді тіліп өткендей болды.

— Сіңлім,кім айтты сізге тәрбиеші болу оп-оңай деп?- дедім түрім қатуланып кеткен болса керек.

Сонда әлгі қыз:

— Оның не қиындығы бар? Оларды оқытпайсың, тек қарап жүресің емес пе? – деп сөйлепкеле жатыр еді, мен оны бірден тоқтаттым да:

— Жоқ қателесесің, тәрбиеші болу бұл мамандықтың ең үлкені ең жауапкершілігі жоғарысы. Себебі сен білімнен бұрын балаға тағылым, тәрбие, жақсылықтың нәрін құясың. Тәрбиеші болу үшін сол қасиеттерді бере алатын қабілетің, мүмкіндігің , білімің мен тәрбиең болуы керек. Жан жүрегіңмен балаларды жақсы көруің керек. Олай болмаса сен бұл мамандықты таңдамай-ақ қой. Біздің бітіруші түлектердің ең бір қателесетін тұсы тәрбиешілік пен қазақ тілі пәнінің мұғалімі болуды ең оңай мамандық санайтындары.

Олай емес, бұл екеуі біздің тәуелсіз елімізде ең үлкен мәртебеге ие мамандықтарға айналуы тиіс. Тәрбиешіге жеңіл-желпі мамандық деп қарауға үзілді-кесілді қарсымын. Ол бала болашағына маңызды ең алғашқы білім мен тәрбие нәрін құятын адам. Сондықтан оның берері көп, білімі жетік болуы шарт! Сіз бабаларға «жүрдім-бардым» тәрбие бере беруге болады деп ойлайтын болсаңыз, ол мамандықты таңдамаңыз! — деп кесіп айтым.

Менің осы сөзімді сондағылар да қостай кетті. Менің пікірімді қостай кеткені мен үшін мәртебе емес, бірақ аз да болса ой салғаным үшін қуандым.

Ал мен өзім бұл мамандықтан сонау бала кезімнен сүйіп, жақсы көріп жан-тәніммен қалап таңдағам. Себебі біздің бала кезімізде есік алдында бала бақша болатын. Қаздың балапандарындай сүп-сүйкімді болып тізілген балаларды  жетектеп сыртқа алып шыққан әп-әдемі апайларды көргенде менің бала қиялымда: «менде тәрбиеші болып, осылай балаларды жетегіме алып жылы-жылы сөздер айтамын, еркелетемін, оларға жақсылық үйретемін, ізгілікке тәрбиелеймін»  деп ойлайтынмын. Мектептегі 2-3 сынып оқитын кездерім болар. Сонда мен ізгіліктің не екенін білмесем де  жақсы дүние екенін біліп армандайтынмын.

Менің мамандығым тәрбиеші!  Мен бұл мамандықты кездейсоқ  таңдай салған жан емеспін. Мен бұл мамандықты үлкен махаббатпен таңдадым. Бүгінде балаларға тағлым нұрын, тәрбие сырын ұқтырып жүргенім үшінде өзімді бақытты сезінемін. Әр баланың жүрегіне жол тауып, олардың мінездерін танып тағлымды тәрбие бере жүріп, мен өзімді жақсы қырыма қарай өзгертіп келемін. Мен  балалардан қайсарлықты, жақсылықты, ізгілікті, шынайы күлуді, шынайы жақсы көре білуді үйрендім. Жалпы тәрбиеші болу үшін мейірімді жүрек, кең көңіл және балаларға деген үлкен махаббат керек.

Өз мамандығымнан еш ұялмаймын, оның мамандықтардың бастауы, ізгіліктердің басында тұрған мамандық екенін айта беруден жалықпаймын. Себебі менің жүрегім тек балаларға жақсылық нәрін құйғанда ғана шаттанады. Мен өз мамандығыммен мақтанамын! Менің мамандығым тәрбиеші! Бұл сөзді мен үлкен құрметпен, мақтанышпен айта аламын! Сөз соңында тәрбиешілерге жеңіл мамандық деп қарамауларыңызды, бұл өресі биіктер ғана, сабыры мықтылар ғана, балаларға мейірім бере алатындар ғана таңдайтын мамандық екенін естен шығармасаңыздар екен….